Daar stonden we, midden in de Kale Duinen, nabij Appelscha. Een grote cirkel om ons heen met onze dierbaren. Een heilige ruimte waarbinnen wij aan elkaar uitspraken dat we dit leven en de liefde met elkaar willen delen.

Ik had het zo voor me gezien in een droom. Dat iemand witte linten om onze armen zou leggen, om ons met elkaar te verbinden. Onze handen zo vast, dat we een Lemniscaat vormden: symbool voor de eeuwigheid. Ik dacht dat ik een heel uniek beeld had gedroomd… Toen ik het met Martin deelde, zei hij: “Ik ken wel iemand die dat heel mooi zou kunnen doen, ik heb het vorig jaar met vrienden meegemaakt.” En daar kwam Miriam in beeld. Zij vertelde dat wat ik had gedroomd een oud-heidens ritueel is. Prachtig!

We bespraken hoe we het voor ons zagen en op 18.08.18 stonden wij daar midden in de natuur, omringd door vrienden en familie. Er kwam geen ambtenaar aan te pas; wij zijn door dit ritueel tot in de eeuwigheid met elkaar verbonden. Miriam riep de vier windrichtingen aan. In de dode boom in de verte had zij witte linten gehangen voor Germ, de vader van Martin die een maand voor onze ceremonie overging naar de andere kant… Hij was erbij. Miriam gaf daar met liefde aandacht aan. Nog altijd als we daar wandelen, staat die boom symbool voor heit. Nog altijd als we in de Kale Duinen zijn, gaan we even zitten op die plek. Daar is iets heel bijzonders gebeurd. De wind weet dat. De bomen weten dat. Het zand is nog altijd warm op die plek. Miriam creëerde een magisch moment waarin wij de diepte van ons leven in sprongen.

Dankje Mir, met heel veel liefde en grootste lach kijken wij terug op die dag! 

Mika